Zo nu en dan laat Donar haar thuispubliek kennismaken met een vrijwilliger binnen de club. Vandaag is dat: Adriaan van den Brink.
De inmiddels 61-jarige, in Amsterdam geboren maar in Groningen getogen, Adriaan van den Brink is een bekend gezicht in de Donar familie en een vrijwilliger van formaat. Sinds 1993 kan Donar al op hem rekenen als het gaat om het vervullen van diverse functies binnen de club. Adriaan is al 43 jaar gelukkig met Wilma en samen met een wisselend gezelschap katten wonen ze al langere tijd in Haren. Donar is veruit zijn grootste hobby, maar daarnaast leest en tuiniert hij graag. Engeland en Zwitserland hebben zijn voorkeur als vakantielanden. Engeland vooral omdat hij en zijn vrouw gek zijn op de Engelse kneuterigheid, de tuinen en vanwege het feit dat een goede grap daar het hoogst haalbare is. In Zwitserland woont een goede vriendin en is het genieten van het fantastische landschap. In het dagelijks leven is hij helpdeskmedewerker bij DUO voor een online examenprogramma. Adriaan is een redelijk rustig persoon totdat er een grens wordt overschreden, maar dat maakt gelukkig bijna nooit iemand mee. Hij kan vrij makkelijk met mensen door één deur, ongeacht wie. Toch kan hij ook best een zenuwlijder zijn vindt hij zelf, zeker als het over Donar gaat. Als jongetje was hij best bang om af te gaan en erg slecht in sport. Spelen bij een club vond hij best een beetje eng en veel verder dan een zaaltje huren met een paar collega-malloten is het bij hem dan ook nooit gekomen.
In 1973 kwam Adriaan voor het eerst in aanraking met basketbal. Zijn oudere broer nam hem mee naar een wedstrijd van Donar. Alhoewel hij nog niet veel van het spelletje snapte boeide het hem wel. Een jaar later had hij al een seizoenkaart en op een oponthoud van 3 jaar na, heeft hij die altijd gehad. In 1993 vroeg toenmalig voorzitter Bert Panman of hij niet iets voor Donar wilde doen aangezien hij er toch altijd was. Zijn eerste activiteit was het sjouwen en bemensen van een Donarstandje op de open dag van FC Groningen. In een VW-busje, waarschijnlijk van Martin de Vries denkt hij, samen met Grietje Pasma, Geert Koerts en Christa Ausema. De eerste jaren was hij zaalopbouwer en -afbreker, zaalwacht etc. Maar samen met Geert was hij ook erg geïnteresseerd in het nieuw leven inblazen van het programmaboekje en gelukkig Grietje ook. Na korte tijd lag er weer een mooi boekje op A5-formaat mede geïnspireerd door het eerste programmaboekje uit 1973-1974 dat voornamelijk gebaseerd was op leuke basketbalartikelen van Mart Smeets. In 2012 werd Adriaan gevraagd als lid van de communicatiecommissie en dat is hij nog steeds. Als lid van die commissie werkt hij veel samen met Martin Kuizenga, Hink Jan Apotheker, Dimitri Reining, Jurryt van der Sluis, Hayo Bijl en Gert-Jan Swaving. “In die commissie bewaken we de communicatieve koers van de club en verzorgen we vrijwel alle uitingen: social media, site, drukwerk etc. Soms intensief, soms relaxt maar altijd vanuit het idee: wat zouden de fans leuk of interessant vinden?” aldus Adriaan. Zo eens in de zes weken komen ze bij elkaar. Soms is dat anderhalf uur spijkers met koppen, soms stevige discussies. En hoewel ze het lang niet altijd met elkaar eens zijn, komen ze er altijd uit met elkaar.
Adriaan heeft al heel wat spelers en trainers voorbij zien komen. Pete Miller en Martin de Vries blijven voor hem boegbeelden van de club. Chase Fieler vindt hij één van de allerbesten die Donar heeft gehad. Toch had hij met meerdere spelers een klik, los van hun prestaties. Daniel Novak, Kit Rhymer, Lance Jeter (nog opgezocht in Bourg-en-Bresse, zie foto) maar zeker ook Drago Pasalic. Pep Claros herinnert Adriaan zich weer om hele andere redenen. Het was een type coach die Donar nog niet veel vaker had gehad. Meteen bij de eerste competitiewedstrijd vroeg hij waar zijn ijskoffie bleef. Daarvoor werd er tevergeefs aangeklopt bij de catering in Martiniplaza. De oplossing werd al snel gevonden. Bij elke wedstrijd kreeg Pep een bidon met koffie met daarin ijsklontjes naast zich, want Pep wilde niet met een bekertje of koffiekopje op de bank zitten. De bidon vloog Adriaan, die vlak achter hem zat, regelmatig om de oren, net als de stiften die hij gebruikte voor de coaching. Op tijd bukken werd een gewoonte. Een hoogtepunt voor hem was de trip naar Krasnojarsk samen met Martin Kuizenga. Ten eerste vanwege de locatie, ééntje waar je nooit echt heen zou gaan op vakantie. Ten tweede vanwege het uitstekende gezelschap en tenslotte omdat de winst daar in die kille ijshockey arena een fantastische teamprestatie was.
Een wedstrijddag van Donar beleeft hij zoals zoveel andere supporters. Na afloop doet hij regelmatig interviews voor Donar TV, dat betekent vaak lang wachten op spelers en/of op de coach. Die interviewtjes zijn meestal heel leuk en spontaan. Zo beleeft Adriaan het. “Er wordt zoveel mogelijk geprobeerd te vermijden dat het als een verplichting voelt, hoewel spelers lang niet altijd zin hebben om hun zegje te doen. Onverwachte ontmoetingen zijn voor mij de krenten in de pap en de buitenlandse trips nog veel meer. Dan mag je het thuisfront het gevoel geven dat ze er ook een beetje bij zijn”. De interviews moeten daarna vervolgens nog gemonteerd en gepubliceerd worden. Na afloop van de thuiswedstrijden maakt Adriaan ook nog standaard een verslag van de wedstrijd om op social media te delen. Dat vergt thuis vaak ook nog wel een klein uurtje.
Volgens Adriaan is het erg lastig om het evenwicht te vinden en te behouden tussen organisatieverbetering en kwaliteitsverbetering op het veld. Het één kan niet zonder het ander en ze kosten beide geld. Bovenaan staat volgens hem dat je moet streven naar het hoogst haalbare, anders weet je zeker dat je veroordeeld bent tot een anoniem bestaan in de middenmoot. Hij hoopt van harte dat Donar ooit nog weer eens een sprongetje kan gaan maken. Dat vraagt echter investeerders. Eén ding heeft hij in alle achterliggende jaren wel geleerd; dat er zelden gebrek is aan ideeën. Handjes en geld heeft de club het meeste nodig. Ook Adriaan hoopt dat ooit deelname aan de Champions League verwezenlijkt kan worden. En van de EuroLeague kan hij alleen maar dromen….
De Donarloze periode van de afgelopen maanden was heel vreemd. “In één keer was de hele agenda leeg. Maar ik pas me makkelijk aan, geen probleem. Ik hoop alleen wel dat we in september weer kunnen beginnen, want die anderhalve meter gaat ‘m echt niet worden”. Inmiddels wordt er alweer nagedacht over verbeteringen voor het komende seizoen. Er komen weer nieuwe spelers aan die geïntroduceerd moeten worden. En alle ontwikkelingen rondom het Coronavirus hebben consequenties en moeten zo goed mogelijk met de fans gedeeld worden. Donar bestaat uit een netwerk van duizenden kleine sociale verbindingen. Dat vindt hij het unieke aan de club. Volgens Adriaan bestaat de Donar familie echt. “Dat is een netwerk van supporters, medewerkers, sponsoren en basketballers met enorm veel dwarsverbandjes, dat samen Donar heet. Het is mooi om daar deel van uit te maken!”
HANS NORDER
Meld je aan voor de
