Column Alles nog in eigen hand

Na een paar wedstrijden in twee competities kunnen we constateren dat Donar Groningen alles nog in eigen hand heeft. Zoiets zeiden we vroeger altijd nadat we voor de eerste keer verloren hadden. Als je verder alles wint, is één verlies in het begin immers geen ramp, ongeacht de competitievorm. Een vorm van pure wiskunde om jezelf voor de gek of om er de moed erin te houden.

Zo ver is het nu in allebei de competities waar Donar Groningen aan mee doet. Behalve de wiskundige geruststelling, lijkt er voorlopig ook genoeg reden om enig vooruitgangsgeloof aan de dag te leggen. Daar zijn ENBL wedstrijden natuurlijk ook voor bedoeld. In de statuten voor deze League staat het met zoveel woorden: ‘To strengthen the development of the men’s basketball’ en ‘to give a chance for the teams to compete, while preparing for the National Championships, the Euro Basket, the FIBA World Championship and the Olympic Games.’ Een oefentoernooitje dus? Sport, zoals sport bedoeld is? Go see Europe, meet interesting people and kick their asses! Maar zonder gekheid, er staat natuurlijk wel degelijk een glimmende prijs en een mooie reputatie op het spel.

Je mag dus rustig verschillend naar de diverse competities kijken, maar zowel de verloren als de gewonnen wedstrijden hadden genoeg spanning en mogelijkheden voor enig optimisme. Daarmee is het plaatje weer rond. Het is even om het echie geweest. Nu weten we waar het heen kan of in elk geval heen zou kunnen.

Coach Jason was na de eerste Europese pot nog heel ontevreden. Hij vond dat het team na zes weken hard werken ‘klaar’ had moeten zijn en dat de fase in het proces nooit een reden is voor falen.

De sfeer zal inmiddels anders zijn. We hebben gezien wat er allemaal kan met dit team. En dat weten de coaches en de spelers zelf nu ook beter dan eerst. Maar ‘klaar’ is een team nooit. Oh zeker, ze weten zelf ook wat ze moeten doen om resultaten te halen en ze weten zelf ook dat het nog steeds beter kan.

Als wij als hoog geïnteresseerd publiek en vooruitgangsdenkers ergens op moeten letten, is het op de progressie in de automatismen tussen de spelers. Niet specifiek in de hoogst interessante wedstrijd tegen Okapi Aalst, een team dat aardig vergelijkingsmateriaal zou moeten zijn, maar in alle komende wedstrijden.

In deze fase van de competitie kan dat snel gaan. Het gaat er dan niet om of we steeds meer geïsoleerde highlights gaan zien, maar om de connectie in elke vorm van samenwerking. Het gaat niet eens om de eigen handelingssnelheid, maar om de handigheid in samenhang met de teamgenoten: niet wat ze willen doen, maar hoe ze dat met elkaar doen. Het is nog lang niet af. Gelukkig maar.