In gesprek met: Adriaan van Bergen, Technisch Adviseur Donar Groningen

Na 2020 was het eerst tijd om wat afstand te nemen van de basketbalsport en om te ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft. Maar toen Donar Groningen in de persoon van Stefan Mladenovic een beroep op Adriaan deed om zijn kennis, kunde en ervaring in te zetten om Donar Groningen verder uit het slop te trekken, begon het toch weer te kriebelen.

Tegenwoordig is hij als Technisch Adviseur (op vrijwillige basis) nauw betrokken bij de samenstelling van het team en de begeleiding cq ondersteuning van spelers en coaches. En met zijn ruime ervaring is hij een waardevol klankbord voor Stefan en alle andere mensen die dagelijks met en bij de club actief zijn.

 Toen je begon bij Donar Groningen, wat trof je toen aan?

Veel onzekerheid, onduidelijke verhoudingen, gebrekkige sturing en focus. Gevolg van een enorme druk om in hele korte tijd weer een topbasketbalclub op de been te helpen. Dat leidde soms (met de kennis van nu) tot beslissingen en overeenkomsten die in rustige omstandigheden anders waren uitgevallen, om het maar eens voorzichtig te zeggen. Maar dit is een constatering en geen verwijt! Want ik ontmoette ook allemaal mensen met een enorm hart voor de club en het spelletje, mensen die zich uit de naad werkten (en werken) om Donar Groningen weer op de rails te krijgen. Mensen met kwaliteit en kunde, die zich onvoorwaardelijk voor de club inzetten. Dit zorgt voor een goed perspectief voor de toekomst. Iets wat ik heel belangrijk vind, want ik ben van nature nogal doelgericht.

Hoe zou je de huidige situatie omschrijven?

Ik zie dat Donar Groningen onder leiding van Stefan goed op weg is om weer ‘in control’ te komen. En dat zorgt voor iets minder druk en drukte in de agenda’s en hoofden van de mensen. Maar we zijn zeker nog niet ‘in charge’ en dat is wel nodig om met succes de volgende stap te kunnen zetten.

Wat is daarvoor nodig?

Dat we ons focussen op onze kernactiviteit (en dat is volgens mij basketbal) en dus voorlopig wat minder tijd, energie en geld steken in nevenactiviteiten die daar niet aan bijdragen. Dat we in onze contracten en samenwerkingen weer de tering naar de nering zetten in plaats van een onnodig grote broek aan te trekken. Dat we weer een beetje normaal gaan doen, dat we ons weer wat meer Gronings bescheiden gaan opstellen. We hebben elkaar nodig om het Nederlandse basketbal en dus Donar Groningen naar een hoger plan te tillen.

Dat klinkt niet heel erg ambitieus…

Met alle respect, dat is hartstikke ambitieus. Want het is mijn overtuiging dat we daarmee dit seizoen of volgend seizoen ‘gewoon’ weer kampioen van Nederland kunnen worden. En dan op een eerlijke en gezonde manier. Met elke dag keihard werken om elke dag een stukje beter te worden. Dat vereist bij iedereen energie, (zelf)discipline, vertrouwen (in jezelf en in elkaar) en samenwerken. Basketbal is een teamsport, niet alleen op het veld maar ook in en rond de organisatie. Met name dat vertrouwen zijn we een beetje kwijtgeraakt. Gelukkig begint dit weer wat te groeien. Om ‘in charge’ te komen, werkt Stefan met het managementbureau aan een visie voor de toekomst. Ik denk daar graag in mee en lever mijn bijdrage als adviseur. Het is een boeiend en inspirerend proces om Stefan en de club daarin te ondersteunen.’

Voor een pensionado klink je nog behoorlijk energiek…

Bespeur ik hier een beetje leeftijdsdiscriminatie? Pas op hè. Maar zonder gekheid, ik werk volgens de drie L’s. Zaken en relaties moeten leuk, lerend en lonend zijn. Dus ik moet er plezier aan hebben, nieuwe dingen van leren, nieuwe ervaringen opdoen en er voldoening van ervaren en er waardering voor krijgen. Omgekeerd, als ik het niet leuk, lerend of lonend vind, werk ik ook met de drie L’s: links laten liggen. Dat zouden meer mensen moeten doen, je leven wordt er een stuk leuker van.