In the spotlight: Carlton Linguard jr.

Sinds afgelopen zomer hebben we weer een echt lange man (2.13 m) in het team van Donar Groningen in de persoon van de 24-jarige Carlton Linguard jr. Het is tijd om hem eens in de spotlight te plaatsen. 

In juli 2001 werd Carlton geboren in Durham, North Carolina op de campus van de universiteit daar. Zijn moeder, Latrisha Brown, werkte in het ziekenhuis en zijn vader, Carlton Linguard sr., was daar militair in de buurt. De eerste drie jaar van zijn leven groeide hij daar op. Hij speelde heel veel buiten en was, zoals hij zelf aangeeft, een echt buitenkind. En dat is eigenlijk nog steeds zo. 

Zoals kinderen van die leeftijd doen, schopte hij ook tegen een bal aan en was dus eigenlijk bezig met de voorbereiding van het spelen van voetbal. Dat heeft hij ook echt gedaan, alsmede ook het spelen van American Football. Maar daarin was hij niet bepaald een grote ster. Ook pakte hij wel eens een basketbal en eigenlijk al heel snel was het duidelijk dat hij voor basketbal wat meer talent had. Pas op de middelbare school ging hij wat serieuzer werk maken van het spelletje, want daarvoor was het puur voor de lol. Hier merkte hij ook dat hij er wel wat mee zou kunnen in de toekomst. 

Via John Paul Stevens Highschool, Temple College en UTSA kwam hij uiteindelijk terecht bij The Dons in San Francisco. Als je de statistieken erop na slaat, kom je tot de conclusie dat hij een erg goede speler was. In het laatste jaar in America bij The Dons was hij in alle 35 wedstrijden bijvoorbeeld startende speler. In dat jaar had hij ook 32 blocks over het gehele seizoen. En nu speelt Linguard dus als grote man bij Donar Groningen. In augustus streek hij hier neer als eerstejaars professioneel basketballer en dat is natuurlijk wel even wennen. Maar hij is voor zijn gevoel al helemaal gesetteld hier. ‘Het leven hier is “great”. De atmosfeer hier is geweldig. Het zijn allemaal aardige mensen hier en er is altijd wel wat te doen in de stad. Bovendien is het een mooie stad. Het geeft mij een goed gevoel’. 

Over het spelen in het team van Donar Groningen is hij ook duidelijk. Hij zegt: ‘Iedereen is binnen het team heel betrokken. Het zijn goede kerels. We werken hard om beter te worden’. Op de vraag waarom hij voor Donar Groningen had gekozen geeft hij aan, dat na het gesprek met JD (de coach) het duidelijk was dat hij hier naar toe wilde. ‘Ik krijg de kans om me te verbeteren, net als de coach die met zijn eerste jaar als hoofdcoach bezig is’. Op de vraag wat hij in die korte periode dan heeft geleerd antwoordt hij: ‘Ik heb vooral geleerd om de wedstrijd te lezen. Wanneer moet ik een ‘ball-screen’ zetten en hoe moet ik beter verdedigen, zijn twee dingen waarmee ik ook druk bezig ben. En ook dat ik in de wedstrijd soms wat meer tijd moet nemen om de juiste keuze te maken. Maar ik leer elke dag weer’. 

 Carlton speelt het liefst op de 4 of 5 positie. Dat is ook een reden dat hij voor Donar- Groningen heeft gekozen. ‘Daar wil ik graag spelen en kom ik ook het beste tot mijn recht. Mijn kracht zit vooral in het feit dat ik als lange man goed driepunters kan schieten. En ook de post-game ligt me wel’. Naast het basketbal heeft hij niet heel veel andere activiteiten te onderhouden. Maar als hij vrij is, neemt hij graag de fiets (er was werkelijk een grote fiets voor zijn lichaam beschikbaar) om wat rond te rijden in de stad en naaste omgeving. ‘Ik rijd liever op de fiets dan dat ik de auto pak. Alleen wel jammer dat het hier vaak wat harder waait’, geeft hij aan. Ook in de tijd dat hij in South Carolina woonde ging hij er vaak op uit op zijn mountainbike. Contact met zijn familie is ook belangrijk. Hij kijkt er naar uit dat in februari zijn moeder hem hier in Groningen komt bezoeken. Zijn doel voor de toekomst is dat hij hier in Europa bijvoorbeeld op een nog hoger niveau kan spelen. Maar het bevalt hem uitstekend bij Donar Groningen. Vooral het spelen in Martiniplaza voor het enthousiaste publiek spreekt hem wel aan. ‘Soms spelen we elders voor nog geen honderd man en dat is niet leuk’, verduidelijkt hij. Ook het meereizen van supporters naar uitwedstrijden vindt hij fantastisch. ‘En dan rijden ze uren om daar te komen. Ik was gewend dat als het langer dan drie uur zou duren, dat er dan gevlogen zou worden. Hier zitten we wel eens vijf uur in de bus. Dat is minder leuk’. 

‘Blijf ons steunen in de wedstrijden, want daarvan krijgen wij energie’, voegt hij als laatste toe. 

Tekst: Bert ten Oever.