Column | Verstoring

Na een periode van betrekkelijke rust met veel interlands, gaat de competitie weer van start.

Wie veel betaalt, kan eisen stellen. NBA ploegen en ook de meeste Euroleague-organisaties kunnen het zich permitteren om hun spelers thuis te houden voor die interlands. En de NBA speelt gewoon door tussen alle kwalificaties. In het Americup-team speelt wel een ‘Stockton’ (inderdaad: een kleine, tanige pointguard met goede genen), maar verder is er geen connectie met de grote Amerikaanse profcompetitie. USA wint gewoon met G-leaguers die gemist kunnen worden.

Dat is anders voor ‘gewone’ clubs in Europa. Die staan, al dan niet graag, spelers af aan de nationale teams, waardoor de competities stil gelegen hebben. En de rest van het team? Dat blijft trainen en je kunt natuurlijk aannemen dat ze met z’n allen naar de wedstrijden van hun teamies hebben gekeken. En dan komen die weer terug.

Wat betekent zoiets voor je proces? Gezien het feit dat bovengenoemde kapitaalkrachtige clubs hun team-systemen gesloten willen houden, zou je kunnen aannemen dat ze daar denken dat zo’n tijdelijke duiventil slecht uit gaat pakken. Dat is echter een kwestie van perspectief. Het grootkapitaal is misschien gericht op de korte termijn en daarmee op de kwaliteiten van spelers - en combinaties van spelers - zoals die er nu zijn. Dit ‘spelerskapitaal’ moet leveren. De mindset is fixed en gericht op dit seizoen.

Een ‘middenstands-organisatie’ als Donar Groningen is een kleinere onderneming en daar is het bouwen aan een toekomst een van de pijlers en dus zijn ontwikkeling en opleiding essentieel. De verleiding is misschien groot om (alvast) grootkapitalistisch te denken, maar dat zou een vergissing zijn. Om iets (meer) te blijven betekenen in de toekomst, op de lange termijn dus, heeft Donar Groningen een ‘growth-mindset’ nodig, om maar in die terminologie te blijven.

Directies en coaches die hun spelers alleen binnen het eigen systeem willen verbeteren, ervaren zo’n uitwisseling met nationale teams vooral als verstoring. Spelers hebben andere rollen gekregen in een andere setting, hebben hun vaste aangevers gemist en met anderen een relatie opgebouwd. Bovendien heeft de rest van het team ook een groei doorgemaakt. Kortom: business as usual is niet vanzelfsprekend en er is zeker sprake van een verstoring van het proces. Maar dan is het ook goed om te beseffen wat eigenlijk de definitie van training is, namelijk: “Het verstoren van een evenwicht en wachten op herstel”.

Het voorbeeld is nu natuurlijk de interlandactiviteiten van een paar spelers. Het geldt echter voor elke andere setting, die spelers meemaken. Ook voor U19 en voor de jongens die in de promotiedivisie bij Groene Uilen trainen en spelen. Ook dat is een heel andere setting met heel andere rollen.

De patronen in de hersenpannen worden niet alleen dieper en specifieker, maar ook wijder en aanpasbaarder. Donar Groningen zet ook hiermee in op de langere termijn. Het overzicht op al die ontwikkelingen, het inzicht om bij te sturen en de wijsheid om dingen te laten gebeuren, is uiteraard geen kattenpis. Er komt weer een boel aan waarin we kunnen bekijken hoe het uitpakt, op korte- en op lange termijn, met dat herstel. Mijn stelling: liever prettig gestoord dan helemaal niet gestoord.